3 months down, 2 to go!

Lieve allemaal,

We zijn nu precies 3 maanden onderweg en hebben dus nog 2 maanden te gaan voordat we weer terug vliegen naar Nederland. Het gaat allemaal prima met ons; we zijn sinds Machu Picchu allebei niet meer ziek geweest en we houden het ook nog steeds met elkaar uit;)
Een week geleden zijn we van Lima naar Ecuador gevlogen en hebben we Peru achter ons gelaten. Onze laatste weken daar waren nog heel leuk. Na Nazca zijn we doorgereisd naar Huacachina, een oase in de woestijn. En echt ontzettend mooi!! Hier hebben we natuurlijk gesandboard, wat echt super cool was. In een sandbuggy (soort van open jeep) zijn we met hoge snelheid door de zandduinen gecrosst. Het was eigenlijk gewoon een achtbaan in de woestijn, wat ook goed te merken was aan het gillen van de meiden achter ons in de sandbuggy. Bij verschillende heuvels (steeds steiler) zijn we vervolgens faceforward op een sandboard naar beneden gegaan, en het gaat echt hard!! We komen helemaal onder het zand terug en zelfs dagen daarna in Lima vinden we nog zand in onze schoenen. Verder hebben we lekker een dag in een naastgelegen hostel aan het zwembad gechilld.
De volgende dag werden we vroeg opgehaald voor onze tour naar de Islas Ballestas (Poor men Galapagos). Met een busje werden we eerst naar Paracas gebracht (een havenstadje) vanwaar de boot zou vertrekken. Met een flinke groep stappen we op een grote speedboot voor een tour naar de eilanden van een uur. Het is dus helaas maar een korte tour, beetje 'been there, done that', maar we hebben wel enorm veel vogels en zeeleeuwen gezien, en nog een 134m grote tekening in het zand die waarschijnlijk gelinkt is aan de Nazca lijnen. Na een lunch van 'ceviche' (rauwe vis gemarineerd in limoensap) chillen we in de haven waar de lokale bevolking hun vangst van koraal en zeesterren binnenhaalt om te laten drogen (mooi, maar heel erg zonde!!) Eind van de middag hebben we onze bus naar Lima waar we 's avonds aankomen. Als verrassing voor Marion's verjaardag heeft Nick een hostel geboekt: hetzelfde hostel als Joa en Marieke (jaarclubgenoot van Marion). Marieke komt diezelfde avond laat nog aan en Joa arriveert een dag later uit Buenos Aires. De eerste dag slapen we lekker uit en gaan we naar het strand, er is verder niet zoveel open vanwege Semana Santo (Pasen). En tot onze grote vreugde hebben ze in de supermarkt om de hoek hele lekkere echte donker bruine broodjes.....we hadden in al die tijd nog geen echt goed bruin brood gevonden. En als verjaardagscadeautje heeft Marieke ook nog hagelslag meegenomen uit Nederland!! Dus wat wil een mens nog meer...
De volgende dag gaan we naar de Nikon store (een van de weinige in Zuid-Amerika) voor een nieuwe poging om Nick zijn camera te laten repareren. Maar, zoals we hadden kunnen verwachten, is de winkel dicht vanwege Pasen:( Dus pakken we de taxi naar het oude centrum waar we een beetje rondwandelen en wat kerken bekijken. Lima is echt ontzettend groot! Ons hostel was in Miraflores, de wat duurdere toeristen wijk aan de kust, terwijl het oude centrum op ruim een half uur met de taxi landinwaarts is...
Op zondag maken we een heerlijk paaslunch met pannenkoeken, gebakken banaan, bruine broodjes en natuurlijk hagelslag!! 's Middags gaan we naar een Inca-Markt waar we ons moeten inhouden om niet nog meer souvenirs te kopen. Verder chillen we nog in een park met heel veel katten die je ook kan adopteren zodat er (in het park) voor ze gezorgd wordt:) Die avond zijn we nog naar een mooie watershow geweest in een park met heel veel fonteinen.
De volgende ochtend vroeg nemen we afscheid van Joa en Marieke en pakken we een taxi naar Taller de los Ninos. Bij het kantoortje worden we hartelijk ontvangen door Sandra en kunnen we ons installeren in het vrijwilligersappartement wat we helemaal voor onszelf hebben. Vervolgens doen we opnieuw een poging bij de Nikon winkel, die nu wel open is. Helaas zeggen ze dat ze minstens 8 dagen nodig hebben om de camera te repareren (en we hebben er maar 4), maar ze gaan het proberen. Daarna zet Sandra ons op de (lokale) bus en na 2uur hobbelen komen we aan in de buitenwijken van Lima bij het centrum van Taller de los Ninos. Christiane (met wie we contact hadden gehad) is er niet, maar we worden ontvangen door haar assistente en krijgen meteen een rondleiding door het medische centrum. Hier hebben ze verschillende programma's voor moeders met jonge kinderen waar ze vooral leren hoe ze met hun kind moeten omgaan, bijv. qua borstvoeding en overstappen op gewone voeding. Vervolgens krijgen we lunch en worden we verder geholpen door Jessica (een van de leraressen). De school van Taller de los Ninos is voor kinderen van 3 tot 5 jaar met totaal 150 kinderen uit de buitenwijken. Wij worden allebei ingedeeld bij een van de klassen van 3-jarigen waar we de komende dagen zullen gaan helpen. De klassen bestaan uit 30 kinderen met 1 lerares en een assistent-lerares. Die middag helpen we al meteen met verschillende activiteiten (muziek, puzzelen, zingen, etc) en de kinderen vinden ons natuurlijk super interessant. Ook mogen we al meteen verschillende tanden poetsen, billen vegen, veters strikken en snottebellen afvegen... Om 17.30u vertrekt de vrijwilligersbus vanaf het centrum en rond 19u worden we weer bij ons appartementje gedropt. Omdat we nog geen wifi hebben, gaan we bij de McDonald's eten om even een berichtje naar huis te kunnen sturen. Na wat boodschappen te hebben gedaan voor ontbijt gaan we snel naar bed, want de volgende ochtend worden we om 7.15u alweer opgehaald.
De volgende dag, Marion's verjaardag, moeten we dus vroeg op om vervolgens bijna 2uur door de meest verschrikkelijke ochtendspits te rijden. Wie als eerst en het hardste toetert mag eerst op een kruising/rotonde, van stoplichten hebben ze nog niet gehoord hier en het Keizer Karelplein in Nijmegen is er niks bij... Dus na 10 bijna-ongelukken, komen we rond 9u aan bij het centrum en hebben de kinderen net hun ontbijt achter de kiezen. 's Ochtends in een gezamenlijk programma met spelen in de speeltuin/liedjes zingen/lezen/schilderen ed. Deze ochtend behandelen ze het sprookje van Roodkapje (Caperucita Roja). Tussendoor is het tijd voor een fruithapje en om 12u krijgen de kinderen lunch. Daarna mogen ze rustig spelen en vallen er altijd wel een paar slaap, daarna kunnen wij ook lunchen. 's Middags gaan ze in twee groepen aan de slag met muziek, schilderen, knutselen, dansen of 'sporten'. Rond 16u krijgen nog iets te eten (pap oid), moeten ze zich omkleden en vanaf 16.30u kunnen ze worden opgehaald door de ouders. Zo ziet een dag er dus ongeveer uit. Voor Marion's verjaardag is niet meer echt iets gebeurd, maar het was wel bijzonder om op zo'n locatie jarig te zijn. Om 17.30u zitten we weer in het busje terug door de spits en komen we moe maar voldaan terug bij het appartement, waar we zelf wat koken en weer vroeg in bed liggen.
Ook de volgende dag helpen we weer mee in de klassen. We beginnen steeds meer namen te onthouden en ook de liedjes kunnen we al een beetje meezingen. Verder doen we lekker mee met de activiteiten en vegen we de nodige billen en snottebellen af;) Op onze laatste dag bij Taller de los Ninos mogen we 's ochtends mee met Maria op huisbezoeken. We gaan jonge moeders thuis opzoeken om advies te geven en ze naar het medische centrum te laten komen. De eerste is niet thuis en na een bus- en taxirit komen we echt in meest verre uithoek van de buitenwijken uit. Daar, in een huisje van houten planken met 2 kamers, bezoeken we een moeder van 15 jaar met een baby van 2 weken. Maria geeft haar uitleg over hoe ze het best met de baby om kan gaan (niet bij het open raam leggen, geen dieren in dezelfde kamer, warm genoeg aankleden etc) en laat haar beloven dat ze naar het medische centrum komt om een arts te zien die naar de baby kan kijken. Het is best wel bijzonder en indrukwekkend om te zien hoe die mensen daar leven en fantastisch om te zien wat voor werk Taller de los Ninos daar doet. Ze hebben ondertussen een heel systeem opgezet om de jonge moeders in de gaten te houden, wat nog best lastig is omdat straatnamen daar niet bestaan en je dus niet precies weet waar iemand woont. Met lunch zijn we weer terug in het centrum en 's middags helpen we nog weer even in de klassen en nemen we afscheid van de leraressen en kinderen. Nick gaat vervolgens zijn camera op halen; die kon helaas niet gerepareed worden en de lens hebben ze niet op voorraad, dus voorlopig kunnen hier ook niks mee. Marion gaat die middag nog naar het ProForTec (Programma Formacion Tecnica). Daar krijgen jong volwassenen zonder enige opleiding de kans om een vak te leren, voornamelijk kapper en naaister. Met die simpele dingen krijgen deze mensen (vaak ook met kinderen) toch een kans om binnen een paar jaar aan een baan te komen of een eigen bedrijfje te starten. Omdat er nog wat tijd over is, wordt Marion's haar nog ingevlochten door een van de studenten voordat ze door het busje wordt opgehaald en wordt afgezet bij het appartement.
's Avonds pakken we onze tassen in en de volgende ochtend pakken we een taxi naar het vliegveld, want het is tijd voor ons volgende land: Ecuador!
Na een korte vlucht van 2,5uur landen we in Quito, waar we viavia een contact hebben waar we kunnen slapen. De eerste paar dagen doen we lekker rustig aan en gaan we de stad een beetje ontdekken. Ook zijn we geslaagd in onze zoektocht naar een nieuwe korte broek voor Nick, want na 10x verstelwerkzaamheden was Marion er wel klaar mee en een nieuwe broek toch echt wel nodig. Verder zaten we natuurlijk nog steeds met de kapotte camera van Nick....de dichtsbijzijnde Nikon winkel (na Lima) is pas in Panama, een nieuwe lens kopen via internet en laten bezorgen in Quito zou er misschien wel 2 maanden over doen, dus ook geen optie..... Dus wordt de knoop doorgehakt en via de Ecuadoriaanse marktplaats koopt Nick een tweedehands Canon camera. Na wat contact met de verkoper spreken we af bij bank X op kruispunt Y (op hoop van zegen) waar we op de afgesproken tijd staan met flink wat cash op zak. Na een kwartier wachten bellen we hem op en 5 minuten later is hij er ook, met camera die het prima lijkt te doen. Dus....een nieuwe camera is op zak en de eerste nieuwe mooie foto's zijn alweer gemaakt.
Op maandag zijn we bij de wisseling van de wacht bij het Overheidspaleis geweest, wat een veel grotere happening bleek te zijn dan we hadden verwacht. Met een hele fanfare, opgedirkte paarden en het hele presidentiele gevolg op het balkon. Ook hebben we een uitje gemaakt naar de evenaar, wat verder niet heel bijzonder was, maar wel leuk en nu kunnen we tenminste zeggen dat we er zijn geweest;) Daarnaast zijn we nog naar de Botanische tuin geweest, wat qua flora hopelijk een voorproefje is van wat we gaan zien in de Amazone. Gisteren was het mooi weer (Quito zit toch vaak in de wolken) en zijn we met de TeleferiQo omhoog gegaan naar 4100m. Het leek wel een beetje op de skiliften in Frankrijk, alleen dan zonder de sneeuw. Boven hebben we 3uur omhoog geklommen naar het hoogste punt van 4696m, met mooi uitzicht over Quito wat trouwens veel uitgestrekter is dan je zou verwachten. 's Avonds hebben we pannenkoeken gebakken voor onze host en haar huisgenoten, wat uitliep op een avondje met tequila en bier in de keuken, erg gezellig.
Vanochtend zijn we verkast naar een hostel omdat de vader van een van de huisgenoten overkwam voor 2 weken. Morgen gaan we samen met onze host naar de nabijgelegen vulkaan Cotopaxi. Vervolgens vertrekken we zondag voor 2 dagen naar Mindo en daarna staat een 5-daagse jungle tour op het programma. Genoeg te doen dus weer!

Tot zover, tot de volgende!
Liefs, Marion en Nick