Bye bye Bolivia!

Hola chicos!

Aan het einde van ons vorige verslag hadden we net Bolivia bereikt, maar inmiddels zijn we alweer in het volgende land aangekomen: Peru!
Omdat het internet het in Bolivia het regelmatig liet afweten is het nu hoog tijd om de schade in te halen en jullie een uitgebreid verslag te geven over al onze avonturen in Bolivia!

Bij aankomst in Uyuni hadden wij een kamer geboekt in een groot complex, genaamd Hotel Avenida. Zoals we al even aangaven in het vorige verslag zat dit "hotel" helemaal vol met Japanners. In de eerste plaats waren we verbaasd, want hoewel je Japanners overal ter wereld tegen komt, hadden we er nog niet veel gezien tot aan dat moment. Het bleek dat deze mensen allemaal een tour deden waarbij ze van stad naar stad vliegen (ja, Uyuni heeft ook een vliegveld) en de highlights van een land in een paar dagen bezoeken. Deze "been-there-done-that" tour is dus heel wat anders dan onze trip, waar we genoeg tijd hebben voor alle steden. Door het grote aantal Japanners en bijbehorende telefoons, tablets enzovoort was het niet of nauwelijks mogelijk om verbinding te maken met het internet. Buiten op straat was er veel aan de gang, het was namelijk Carnaval. Niet zo groots en bekend als de Braziliaanse Carnaval, maar wel een week waarin niemand werkt, alles gesloten is en iedereen feest viert. Op de eerste dag keken we onze ogen uit, parades van groepen die in thema verkleed waren trokken door de straten. Maar het meest opmerkelijke waren de kids die met waterballonnen, waterpistolen en bussen "scheerschuim" iedereen, ongeacht leeftijd, aanvielen. Vooral toeristen zijn een gewild doelwit natuurlijk. Dat zouden we in Nederland eens moeten proberen! 's Middags hadden we in een restaurantje geluncht, maar al snel bleek het eten bij Marion niet goed te vallen. Al snel werd Marion ziek en hebben we de rest van de dag op onze kamer gerust, een prima optie aangezien je buiten toch zeiknat werd.
In Chili moesten wij telkens zelf onze bustickets ophalen bij de office van de buscompany, maar in Bolivia werden de bustickets bezorgd bij je hostel. Terwijl Marion lag te slapen kregen wij onze bustickets voor de volgende dag, waarmee we van Uyuni naar Potosi zijn gereden in 5 uurtjes.

Potosi is een bijzondere stad: de hoogstgelegen stad ter wereld (4090m hoogte), ooit een van de rijkste en grootste steden ter wereld (groter dan Londen of Parijs) en nog steeds draait de stad voornamelijk op de beroemde/beruchte mijnbouw. Bij aankomst in de stad was het even zoeken naar ons hostel La Vicuña, en ondanks dat de busrit goed was verlopen bleek Marion toch nog echt ziek te zijn. Ook deze dag werd dus een rustdag op onze "privé" 4-bed dorm. 's Avonds ging het gelukkig weer wat beter en heeft Marion alweer gegeten. Zoals een andere backpacker Nick vertelde in La Vicuña: Je wordt gegarandeerd 1 of 2 keer ziek van het eten in Bolivia, je kan er niets aan doen.
De volgende dag hebben we de lokale markt bezocht, waar lama's ter plekke werden geslacht en de hoofden lagen de pronken in de open lucht langs de spoorlijn. Iets met cultuurshock. De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan en zijn we voornamelijk binnen gebleven, omdat Carnaval nog steeds aan de gang was en alle kerken/musea gesloten waren. Ook dag 3 in Potosi bleven we voornamelijk binnen, en hebben we een stukje vlees van de BBQ gekregen in t hostel. Dit keer was Nick aan de beurt, al na een kwartier kwam het vlees er weer uit en kwam de buikloop om de hoek kijken. De rest van de dag dus weer slapen, afgewisseld met toiletbezoeken en diarreeremmers slikken. De volgende ochtend voelde Nick zich wel weer aardig, dus hebben we toch besloten om naar onze tour door de zilvermijnen te doen. Eerst hebben we onderweg wat inkopen gedaan voor de mijnwerkers (vers sap, coca bladeren en verkoolde fruitpulp), maar ook dynamiet en 96% alcohol was te koop. Vervolgens kregen we een overal, helm met lamp en rugzakje aan. Onze gids was zelf een mijnwerker in de berg, Cerro Rico (Rich Mountain), en heeft ons rondgeleid door een aantal mijnen. Zo vertelde hij dat er op dit moment 180 werkende mijnen zijn, waar 10.000 mensen werkzaam zijn. Niet voor te stellen! Soms moesten we letterlijk kruipen of over gammele ladders omhoog klimmen. Ook zijn we nog bij de Tio geweest, de Duivel die de god is onder de berg en beheerder van de mineralen. Alle mijnwerkers geloven in de Tio en brengen hem coca bladeren en alcohol als geschenk, waarna ze zelf de hele dag op de cocabladeren kauwen en pure alcohol drinken. Toen wij dit kregen aangeboden, was het voor ons voldoende om er alleen even aan te ruiken. Aan het einde was Nick helemaal door z'n energie heen, niet gek natuurlijk.
Bij terugkomst in het hostel zouden onze bustickets voor later die middag afgeleverd moeten zijn, maar die waren er niet. Wat bleek? De vrouw van het hostel had onze tickets (er was al voor ze betaald én onze namen stonden erop) aan twee andere backpackers verkocht. Gelukkig kwamen die nog hun spullen ophalen, zodat wij onze tickets konden terugkrijgen. Met z'n vieren zijn we naar de busterminal gegaan en hebben we voor de andere twee bustickets gekocht.

Die avond vertrokken we naar Sucre, de tweede "hoofdstad" van Bolivia, waar de onafhankelijkheid is getekend. Hier kwamen we om 9 uur 's avonds aan en zijn met een taxi (gelukkig niet beroofd) bij Travellers Guesthouse afgezet. Een prima hostel, alleen wel met flinke kuilen in de matrassen. Nick had telkens geen honger, en kon zo dus niet echt aansterken. Ook de volgende dag was voor Nick hangen en wurgen. 's Avonds wel in Café Amsterdam (gerund door een Nederlandse, mét pannenkoeken!) de film 'Even the rain' gekeken over de demonstraties in Cochabamba van 2000. Ook de dag erop was Nick nog niet fit, dus was oververmoeidheid de enige verklaring. Na een aantal uur gedut te hebben ging het weer een stukkie beter en zijn we terug gegaan naar Café Amsterdam, dit keer voor de film 'The Devil's Miner', over de zilvermijnen in Cerro Rico, waar we een paar dagen eerder zelf waren. Een aangrijpende film, een aanrader!
De volgende dag hebben we een trip gemaakt door de omgeving te paard. Marion had al vaker op een paard gezeten, Nick nog nooit daarentegen. In eerste instantie luisterden de paarden aardig, maar zodra we onderweg waren, liepen ze op automatische piloot de route af. Het was een leuke ervaring met spierpijn tot gevolg.
Aan het einde van de middag kregen we te horen dat we de volgende dag met Condor Trekkers meekonden met een 3-daagse hike. Dat leek ons wel een goede oefening voor de 5-daagse hike naar Machu Picchu die we nog te goed hebben. Dus de volgende ochtend om 5u op, en met de backpack naar de Tour office. Onze groep bestond uit 2 Israëlische meiden, een Franse vrouw die geen Engels sprak, een Duits/Finse vrijwilligster en een Boliviaanse gids. Gelukkig kon de vrijwilligster Spaans en Engels en kregen we alles redelijk goed mee. Op de eerste dag hebben we 17 km gelopen in 10 uur over een Prehispanic Inca pad, langs een grote waterval en zijn we de Maragua krater ingelopen. Onderweg kwamen we wat kinderen tegen die armbandjes verkochten of om snoepjes vroegen, zo lief! In de Maragua krater hebben we heerlijk gegeten en overnacht in cabañas. Wel wat spierpijn en blaren, maar wat een omgeving!
Dag 2 was een tocht van 18,5 km waarbij we eerst langs dinosaurusvoetsporen zijn gelopen en vervolgens naar een dorpje voor lunch. Net toen we onder de boom zaten te eten, kwamen er kinderen uit een school die daar ook wilden lunchen. Eerst achterdochtig maar later nieuwsgierig kwamen ze steeds dichterbij. Van foto's moesten ze niets hebben, ze doken weg zodat er geen stukje van hun ziel werd afgepakt, aldus onze gids. Na een voetbalpartijtje (rennen op ruim 3000m hoogte is zwaar vermoeiend) zijn we doorgelopen naar het plaatsje Potolo, waar we opnieuw in cabañas hebben overnacht. Op de derde en laatste dag zijn we met een lokale bus over een hobbelig bergweggetje teruggereden naar Sucre en hebben we papas rellanas (met kaas gevulde gefrituurde aardappel) gegeten, jammie! De volgende dag was het weer tijd om door te gaan en zijn we met een 12u durende nachtrit naar La Paz gereden. De bus zag er super luxe uit, helaas zorgde de slechte weg voor een vreselijke nacht.

Gebroken kwamen we aan en kregen we twee bedden in een 8-bed dorm die we deelden met een ietwat irritante oude Vietnamees bij The Adventure Brew Hostel. Die dag hebben we wat rondgelopen over de lokale markt en de Iglesia San Fransico bezocht, evenals de beroemde Witchmarket waar je gemummificeerde babylama's kan kopen, brrr! Ook hebben we geïnformeerd bij verschillende touragencies voor mountainbike tours over de Death Road, dé gevaarlijkste weg ter wereld. De volgende dag hadden we een privé city tour die via Bamba was geregeld. Onze gids heeft vanalles verteld en laten zien. Zo zijn we bij de stadsgevangenis geweest, waar complete families binnen de muren wonen (onderwerp in het boek 'Marching Powder'), en hebben we kennis gemaakt met gepofte gesuikerde macaroni en bonen, het lijkt net popcorn! Die middag hebben we onze Death Road tour geboekt en hebben we later heerlijk gegeten in een restaurantje. De derde dag in La Paz was weer een relax dagje, na een ontbijt (inbegrepen onbeperkt pannenkoeken ontbijt) hebben we in een parkje wat gelezen en kaartjes geschreven voor het thuisfront. De volgende dag werden we opgehaald, enigszins vertraagd door een marathon dwars door de stad, en zijn we met Vertigo Biking naar Worlds Most Dangerous Road gereden. Hier kregen we eerst instructies, goede uitrusting en onze mountainbikes. Het eerste deel was over een verharde weg waar we lekker konden crossen door de wolken (4800m hoogte). Daarna begon de "weg" van gravel, losliggende keien en watervallen. In etappes reden we naar beneden en stopten we bij verschillende bochten, watervallen en uitzichten. Het was een paradijs daar, midden in de jungle! Hoe lager je kwam, hoe warmer het werd en hoe groter de insecten. We zijn ongedeerd gebleven, afgezien van Nick die bijna over de kop ging in de greppel (op een ongevaarlijk stuk weliswaar)! Beneden aangekomen hebben we 64km en 3600 hoogtemeters afgelegd en hebben we een lunch gekregen in een lokaal hotel, mét zwembad! Ook kregen we hier wat verhalen te horen over de Death Road, jaarlijks 26 doden en de laatste was 2 (!!!) weken geleden.

Op aanraden van Dennis, de Wageninger van de zoutvlakte-tour, zijn we nog twee nachten daar in de jungle gebleven in het paradijsje genaamd Coroico. In eerste instantie gingen we op zoek naar een mooi hostel maar het werd snel donker en we eindigde in een medium hostel zonder ontbijt of wifi. Daarom zijn we maar bij de lokale pizzaria gaan eten, want die had wel wifi. De volgende dag hebben we wat rondgelopen langs de rand van het stadje en maakten we voor het eerst kennis met het regenseizoen. Hoewel de regen niet heel erg was, stonden de straten al gauw blank. De volgende dag hebben we met een lokale gids een hike gemaakt naar de Rio Negro, waarbij de mais, quinoa en koffie-, bananen-, sinaasappel- en mandarijnenbomen gewoon langs de weg stonden! Het laatste stuk was echt door de jungle, geen pad, wel regen! Vanwege het regenseizoen stond het water van de rivier die we doorkruisten zo hoog dat het bij Marion tot halverwege haar bovenbenen kwam. Bij de Rio Negro hebben we heel even gezwommen, maar het was erg koud en een sterke stroming. Wel hebben we hier de beroemde blauw glimmende vlinders voorbij zien vliegen en heeft Marion waarschijnlijk een Tunqui gezien, een zwart-rode vogel die symbool staat voor Coroico. Helemaal lekgestoken door de insecten zijn we in Coroico in een busje gestapt en zijn we teruggegaan naar La Paz. Hier hebben we nog even een shirt en dvd met foto's en filmpjes opgehaald van de Death Road tour bij Vertigo.

De volgende dag werden we al vroeg opgehaald door een bus die ons naar Copacana bracht, gelegen aan het Titicacameer. Dit meer is het hoogstgelegen meer ter wereld met een oppervlakte van ruim 8000 vierkante kilometer. Bolivia en Peru delen deze wateren waar volop forel word gevangen. Eerst moesten we uit de bus en in een klein bootje de Straat van Tiquina oversteken en werd de bus in een soort vlot overgevaren, om vervolgens weer in te stappen en door te rijden naar Copacabana. In het hostel Olas del Titicaca kregen we voor 40 Bolivianos (€4,-) pp een privé kamer met eigen badkamertje én tv! Zo luxe hadden we nog niet gehad in Bolivia, dus hebben we lekker Friends en de Big Bang Theory gekeken. Na een lekkere lunch met gegrilde forel hebben we wat door de stad gelopen en de markt bezocht. De volgende dag zijn we de heuvel opgeklommen met een prachtig uitzicht over de stad en het meer. Opnieuw een lekkere forel voor lunch en voor de rest van de middag aan het meer gelegen, waarbij Marion d'r tweede en Nick z'n derde boek heeft uitgelezen. Op 21 maart hebben we een dagtrip gemaakt naar het nabijgelegen Isla del Sol. Op dit eiland wonen al duizenden jaren mensen die de zon aanbidden door middel van 4 jaarlijkse offeringen in de vorm van vrouwelijke maagden van Isla de la Luna (gelukkig afgeschaft tegenwoordig). Pas sinds het jaar 2000 zijn toeristen "welkom" op het eiland. De trip ging niet volgens plan, we moeten lopen van zuid naar noord en kregen een gids (die natuurlijk opeens extra betaald moest worden). Aangezien we maar 3 uur de tijd hadden was het flink doorlopen, maar we hebben in ieder geval wel een flink deel van het eiland gezien.
De dag daarna was alweer de laatste dag in Bolivia, en na vertrek uit Copacabana waren we binnen een half uur bij de grens aangekomen. Met een check-out stempel van Bolivia zijn we lopend de grens overgestoken en kregen we 100 meter verderop onze volgende stempel: Welcome to Peru!

In ons volgende verslag nemen we jullie mee naar de drijvende eilanden op het Titicacameer, natuurlijk naar Machu Picchu en nog veel meer!

Dos besos!