Zon, zand, zweet en zout

Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden sinds ons laatste verslag, dus hoog tijd voor een nieuwe! (wel een lange dus deze keer)
In ons laatste verslag stonden we op het punt van vertrek van La Serena naar Iquique. Na een nachtelijke busrit, een overstap van 4u in Antofagasta, een tweede busrit langs een ongelofelijk droge en vooral desolate kust, kwamen we 23 uur later aan in Iquique. Ons hostel konden we gelukkig snel vinden. En ondanks dat het niet geweldig was, had het hostel wel een open keuken/dakterras met uitzicht op zee én hadden we een tv op onze kamer waardoor we nog iets van de olympische spelen hebben kunnen zien:) Iquique staat bekend als surfstad en naast lekker chillen op het strand hebben we ons de volgende middag gewaagd aan het bodyboarden! Het ging ons best goed af tot de golven een stukje ruiger werden wat resulteerde in een flinke inname van zeewater wat bij Marion op een gegeven moment letterlijk haar neus uitkwam!
De volgende dag hebben we de bus gepakt nog verder naar het noorden, naar Arica (18km van de Peruaanse grens) Hier hadden we een hostel wat werd gerund door Fransen. Niet verkeerd als je crêpes krijgt als ontbijt en fondant au chocolat na het avondeten:) Het hostel lag naast het strand waar we gebruik van hebben gemaakt door meteen de eerste middag surfles te nemen. Wat we niet wisten was dat er in dat stuk van de zee heel veel zeeschildpadden leven, waardoor we dus tussen hebben gesurft! Super vet! Nick heeft er zelfs een aangeraakt met zijn voet;) de volgende dag hebben we stad bekeken. De tourist office was niet te vinden, maar we hebben wel de kerk gevonden die door Gustav Eiffel is ontworpen, helemaal gemaakt uit hout en staal. Verder zijn we de 110m hoge heuvel in het centrum van de stad opgeklommen, wat behoorlijk zweten was maar het uitzicht zeker waard! Op onze laatste dag in Arica (en voorlopig ook onze laatste dag aan de kust) zouden we pas laat de bus hebben, dus hebben we een groot deel van de dag aan het strand gelegen. Ondanks de parasol was Nick flink verbrand op zijn rug, maar.... we werden wel geïnterviewd voor de lokale tv. In het Engels gelukkig, want ons Spaans laat voor een interview nog wat wensen te over. Maar ja, wel beroemd dus....in Arica;)
's Avonds hadden we weer onze volgende bus, terug naar het zuiden, naar Antofagasta. Vanwaar we deze keer naar het oosten zijn gereist en wel naar San Pedro de Atacama (de droogste stad ter wereld). Eerste indruk toen we de bus uitstapten: heet, droog, stoffig! Gelukkig was ons hostel om de hoek en hoefden we niet zover te lopen met onze backpacks.
De volgende dag hebben we het stadje bekeken waarvan de hoofdstraat onverhard is en vol zit met toeristische winkeltjes en tour agencies die heel veel trips aanbieden in de omgeving. Wij hadden die middag een tour naar Valle de la Luna (Moonvalley) op het programma staan. Als eerste gingen we naar de Valle de la Muerta (Deathvalley), een vallei onstaan door winderosie, waar je goed kan sandboarden (wat wij in Peru nog gaan doen). Daarna ging de tour langs de Coyote rock, een overhangende rots (zoals uit de Looney Tunes). Daar moesten we natuurlijk foto's maken;) Vervolgens zijn we naar de Salt Caves gegaan, waar we ook naar binnen konden (met hoofdlamp, dank je wel Sinterklaas). Af en toe wat klim en kruip werk, maar hele mooie zout en kristal formaties gezien. Toen hadden we een stop bij rotsformaties genaamd "de 3 Maria's". Met veel fantasie waren er op zich 3 Maria's in verschillende posities in te herkennen, al zei de gids dat de rechter Maria ook kon worden gezien als een kamasutra standje...;) Als laatste was het tijd voor de zonsondergang, vanaf een hoger gelegen deel in de Valle de la Luna. Met uitzicht over de vallei en de Andes was het prachtig om de kleurveranderingen te kunnen zien!
Toen we terug kwamen in San Pedro konden we even snel naar ons hostel om om te kleden en Nick zijn tripod te halen, want een half uur later hadden we onze stargazing tour. San Pedro de Atacama is de droogste stad ter wereld en daarom ook een van de beste plekken om sterren te kijken. Net buiten de stad op een dak stond een astronoom met twee enorme telescopen op ons te wachten. Twee uur lang hebben we uitleg gekregen over sterren, planeten, melkwegstelsels en mochten we alles bekijken door de telescopen. Zo hebben we de nebulas van Orion, open en gesloten sterrenclusters en Jupiter met zijn 4 manen gezien!
De volgende dag konden we lekker een beetje uitslapen voordat we 's middags een tour naar de Laguna Cejar hadden. De Laguna Cejar heeft een zoutgehalte van 117,8gram zout per liter. Wat drie keer zoveel is als de Pacifische oceaan. Hierdoor krijg je hetzelfde effect als in de Dode Zee, namelijk dat je blijft drijven. Een heel raar gevoel maar hele leuke ervaring. Na te zijn opgedroogd was ons mooie bruine huidje weer helemaal wit door het laagje zout wat erop zat;) Hierna gingen we naar de Ojos de Salar (de ogen van de zoutvlakte) Twee pools van 20m doorsnee 60m van elkaar met zoet water. Door de rand zout om de pools lijken het van bovenaf net twee ogen. Hier konden we ook in zwemmen, om het zout af te spoelen. Vervolgens gingen we naar een stukje zoutvlakte waar we al wat mooie foto's konden maken en ook weer hebben genoten van de zonsondergang met een glaasje Pisco Sour:)
De volgende ochtend vroeg (26 feb) werden we met een busje opgehaald voor onze 3-daagde tour naar de Salar de Uyuni. Na 40min rijden kwamen we als eerst bij de grens van Bolivia, waar we een nieuwe stempel in ons paspoort kregen:) Vervolgens werd onze groep van 7 (1 Canadees, 2 Duitsers, 1 Franse en 3! Wageningers) verdeeld over 2 jeeps (bagage bovenop) en begon het avontuur. De eerste dag hebben we verschillende laguna's bezocht aan de voet van de vulkaan Licancabur. Vervolgens zijn we door de Dali Desert gereden waar de Spaanse schilder veel inspiratie heeft opgedaan uit het fantastische maar ook enigszins bizarre landschap met de rotsformaties. Hierna konden we even ontspannen in de thermal water pools met water van 40 graden op 4000m hoogte. Daarna zijn we doorgereden naar 5000m hoogte naar de Sol de Mañana Geysers. Heel indrukwekkend, maar ook een enorme stank van de zwavel. Vervolgens zijn we doorgereden naar onze slaapplek voor die nacht (op 4500m), in de middle of nowhere, waar we de lunch voor ons klaar stond. Het grootste deel van de groep had toch wel wat last van de hoogte. Gelukkig hadden we even tijd om bij te komen voordat we die middag nog naar Laguna Colorado gingen. Helaas voelde Nick zich echt heel slecht door de hoogte en is niet meegegaan. Deze laguna heeft prachtige kleuren en vestigt 30.000 flamingo's. Na het avondeten voelde de Nick zich gelukkig weer wat beter en hebben we nog even genoten van de sterrenhemel voordat we allemaal vroeg in bed zijn gekropen. De volgende ochtend voelden de meesten zich gelukkig al wat beter en zijn we om 8u vertrokken naar Siloli Desert. Hier waren ook weer verschillende rotsformaties door winderosie, zoals de 'Arbol del piedra' (de boom van steen). Vervolgens zijn we doorgereden naar de Laguna's Altiplanos ook wel bekend als de 'colored lagoons'. Onze tweede dag eindigde in een klein dorpje alweer in de middle of nowhere. We sliepen in een groot huis van een Boliviaanse familie, waar we een hele verdieping met 2 en 3-persoons kamers hadden. Nadat we onze spullen op de kamers hadden gezet, zijn we met z'n allen nog even het dorpje ingegaan. Er was niet veel, maar in een winkeltje hebben we met z'n allen boodschappen gedaan voor totaal ong €2,20. Bovendien stuitten we op een kudde alpaca's die door de straat werden gedreven. Alpaca's en lama's zie je hier trouwens overal, soms staan ze ook gewoon op de weg en gaan niet aan de kant;). 's Avonds kregen we een heerlijke maaltijd met soep, friet! EN lama biefstuk!!! Het smaakte een beetje naar lam, maar met een sterke nasmaak, best lekker! 's Avonds weer foto's gemaakt van de sterren en Melkweg en op tijd naar bed, want ontbijt stond om half 7 alweer klaar.
Onze derde en laatste dag begon met een stop bij rotsformaties. Deze keer verspreid over een oppervlakte van 3000km2 en met veel dierlijke vormen. Kortom, erg indrukwekkend met rosten zo ver het oog rijkt. Toen we vervolgens verder wilden rijden, had een van de jeeps motorproblemen en wilde niet meer starten. We weten niet precies hoe, maar met een telefoontje en wat stenen was het toch redelijk snel opgelost. De tocht ging verder naar Uyuni waar we net buiten de stad naar het 'treinenkerkhof' zijn gegaan. Er stonden een stuk of wat oude treinstellen uit de jaren '50 en '60 die werden gebruikt om de grondstoffen (zilver, goud en zink) te vervoeren naar de kust. Na een korte stop in Uyuni zelf gingen we door de eigenlijke zoutvlakte.... Zout, zo ver je kan kijken. Een oppervlakte van Groningen, Friesland en Drenthe bij elkaar. Wij zijn alleen aan de rand gebleven, waarschijnlijk omdat een van de jeeps de dag ervoor pech had. Jammer, maar misschien wel beter. Er zijn namelijk verhalen bekend van mensen die vast komen te zitten en twee dagen lang niemand zien. Na een lekkere lunch tussen het zout, zat het er helaas weer op en reden we terug naar Uyuni. Daar hebben we afscheid genomen van onze driver, guide en cook Hugo en hebben we hem een klein Nederlands cadeautje gegeven (Delfts blauwe klompjes).
De komende dagen zitten we hier in Uyuni in een groot hostel wat overspoeld wordt door Aziaten (geen idee waar die opeens allemaal vandaan komen...). Onze volgende bestemming zal Potosí zijn, de hoogste stad ter wereld (4100m) die bekend staat om zijn zilvermijnen.
En hopelijk kunnen we over een tijdje weer een nieuw verslag posten, als internet er zin in heeft.

Dit was het tot zover! Tot de volgende keer!
Kusjes uit Bolivia

P.s. We vinden het trouwens super leuk om jullie reacties te lezen:)