Uros eilanden, Inca Trail, Colca Canyon en Nazca

Hola chicos!

(Dit is poging 2 aangezien niemand een melding kreeg van onze nieuwe blog.)

Daar zijn we weer! Dit keer hebben jullie gelukkig niet zo lang hoeven wachten en hebben we weer genoeg te vertellen!

Aan het einde van ons vorige verslag staken we de grens over naar Peru. Onze eerste bestemming was Puno, en grote stad waar niet veel te beleven valt. In de bus ontmoetten wij een Engelse jongen, Josh, die met dezelfde reisorganisatie onderweg was als wij, en uiteindelijk vergezelde hij ons naar het hostel waar we een kamer hadden geboekt. In het hostel, Marlon's House, hadden we voor het eerst sinds lange tijd weer fatsoenlijk internet, in tegenstelling tot Bolivia. 's Avonds hebben we met Josh bij een Chinees gegeten, veel te veel eten voor weinig geld. De volgende dag hebben we een beetje rondgelopen en aan het water gechilld. De dag daarna werden we al vroeg opgepikt voor onze tour naar de beroemde drijvende Uros eilanden, volledig gemaakt van riet. Met de boot kwamen we aan bij een van de tachtig eilandjes waar 3 a 4 families per eiland wonen. Onze gids legde uit dat elke week (!) er een nieuwe laag riet word gelegd op het eiland, waarbij de huizen worden opgetild, omdat het water aan de onderkant het eiland langzaam afbreekt, ongelofelijk! Daarna gingen we met een traditionele rieten boot naar een ander eilandje en hebben we een mooie stempel in ons paspoort gekregen. Vervolgens gingen we met de boot door naar het Amantani eiland, waar we zouden overnachten bij een lokale familie. Bij aankomst werden we opgewacht door een groep vrouwen in traditionele kleding. Wij werden toebedeeld aan Isabela, een wat oudere vrouw met in ieder geval 2 jongere dochters en een oudere zoon. Na wat cadeautjes (rijst, bier, fruit, een atlas en 2 leesboeken) werd er lunch gemaakt in de "keuken", waar het vuur met eucalyptustakken werd aangehouden. In de middag zijn we met de groep toeristen naar de tempel van Pachamama (Moeder Aarde) geklommen, en hadden we een mooi uitzicht over het meer. In de avond kregen we weer goed te eten en hebben we wat gespeeld met de kinderen. Ons Spaans is nog niet goed genoeg om volledige gesprekken te beginnen, en het Engels van de lokale bevolking is ook niet al te best, dus dat maakte het soms wat lastiger. Tegen een uur of 9 was het tijd voor een feestje! We werden aangekleed in lokale kledij: Marion kreeg een rok, korset en sjaal om d'r hoofd, Nick kreeg een poncho en een muts. Met z'n allen (lokale bevolking en de toeristen) werd er flink gedanst op de muziek van trommels, panfluiten en gitaren. De dans was vooral heen en weer zwaaien met je armen terwijl je elkaar bij de handen vasthield, dit eindigde elke keer in een grote groep die steeds sneller rondjes draaide door de ruimte. Toen Isabela half in slaap begon te vallen, vonden wij t wel mooi geweest en zijn we naar huis gegaan. De volgende ochtend zijn we naar het eiland Taquile gevaren waar we uitleg kregen over de klederdracht van dit eiland. Hier kan je kinderen, thuiswonende en zelfstandige jongens, getrouwde en single volwassenen, hun rol binnen de gemeenschap én hun gemoedstoestand herkennen aan de kleren die ze dragen! Nog nooit gehoord van Facebook zeker ;)
Toen we aan het einde van de dag weer terug kwamen in Puno kwamen we Josh weer tegen, die dezelfde bus naar cuzco had geboekt die avond. Rond 9 uur stonden we bij de office voor onze tickets en zeiden de mensen van de busmaatschappij dat de bus niet reed in verband met roadblocks in Juliaca. Of de bus de volgende dagen zou gaan was niet duidelijk. Met z'n drieën gingen we dus weer terug naar het hostel en hebben we nog een nacht bijgeboekt. De volgende dag bleek de bus ook niet te gaan, dus zijn we van maatschappij gewisseld en konden we om 22:00h beginnen aan de verschrikkelijke busrit van bijna 14 uur over zandwegen en grindpaden.

En uiteindelijk komen we dan toch aan in Cuzco waar we meteen doorgaan naar ons hostel. De rest van de dag en de volgende dag doen we lekker rustig aan en verkennen we de stad. Met twee kathedralen aan het centrale plein en meerdere kleine pleintjes en leuke straatjes is Cuzco tot nu toe een van onze favoriete steden. Op onze derde dag in Cuzco worden we 's ochtends opgehaald voor onze tour naar de Sacred Valley: de vallei rond Cuzco met veel Inca ruïnes. Ondanks dat we veel in de bus zitten met ontzettend vervelende Amerikanen, is het wel een interessante tour. Bij de verschillende ruïnes krijgen we uitgelegd hoe de Inca's terrassen bouwden om gewassen te verbouwen, hun dorpen/huizen bouwden (altijd op het oosten gericht) met stenen die naadloos op elkaar aansluiten en hoe ze aardappelen vriesdroogden om vervolgens jaren te kunnen bewaren. Ja ja, die Inca's waren slimme jongens! Jammer dat de Spanjaarden kwamen...
's Avonds in het hostel heeft Marion heel erg last van haar darmen, waarschijnlijk weer iets verkeerds gegeten:( De volgende dag doen we dus weer rustig aan en genieten we van de stad en een heerlijke warme chocola en brownie in het chocolademuseum. Die avond hebben we onze pre-briefing voor de Inca Trail van twee dagen later. We ontmoeten een van de gidsen en een deel van de groep (erg leuk!) en krijgen uitgelegd hoe de trek ongeveer zal verlopen. Marion voelt zich nog steeds heel slecht en houdt vrij weinig binnen... De volgende dag (dag voor de Inca Trail) verkassen we naar het hostel vanaf waar de Inca Trail begint. Verder doen we inkopen (chocola, noten, bananen), huren slaapzakken en hiking poles en probeert Marion nog wat te slapen om op krachten te komen.
Omdat het 1 april is halen we natuurlijk ook nog een grap uit: tegen de mensen thuis zeggen we dat de Inca Trail niet doorgaat omdat er ruïnes in Machu Picchu zijn ingestort;) en allemaal trappen ze erin!!

De volgende ochtend (2 april) worden we om 6u opgehaald, en gelukkig voelt Marion zich stukken beter. In een busje rijden we met onze groep naar Ollantaytambo waar we ontbijten voordat we doorrijden naar Kilometer 82 waar de Inca Trail begint! Eerst krijgen we onze slaapzakken/matjes/hiking poles en wordt de groep aan elkaar voorgesteld: allemaal 20-ers (ook de gidsen) en een super leuke groep. En dan begint het: onze Inca Trail naar Machu Picchu! De eerste dag is redelijk makkelijk en het tempo zit er goed in. Halverwege krijgen we een 4-gangen lunch in een tent (met tafel en krukjes!) die al is klaargezet door de kok en porters. In de loop van de trail krijgen we steeds meer respect voor de porters. Onze groep van 10+2 gidsen heeft 10 porters mee die alles dragen (tenten, eten, tafel, krukjes, gas om op te koken, kookspullen, borden, bestek en van sommige mensen nog persoonlijke spullen (niet van ons)), gemiddeld 30kg per porter. Ze staan als eerste op, gaan als laatste naar bed en elke keer als je aankomt op de lunch of overnachtingsplek staan de tenten en het eten alweer klaar. Echt ongelofelijk hoe ze dat doen! En dan moet je nagaan dat de oudste porter in onze groep 61 was en ze rennen letterlijk de trail over. De snelste tijd op de Inca Trail van een porter (zonder bepakking) is 3.45uur! En daar doen wij dan 4 dagen over!
Na de lunch lopen we verder naar onze eerste campingplek in de vallei, waar de thee en popcorn(!) op ons staan te wachten. Na even chillen is het alweer tijd voor avondeten: alweer een topmaaltijd net als de lunch, met als toetje zelfs gebakken banaan in pisco. Daarna krijgen we de info voor dag 2: het wordt zwaar! Als we willen kunnen we een extra porter huren, maar we voelen ons allebei goed en een paar kilo minder in je backpack zal uiteindelijk toch weinig verschil maken (denken we). Vervolgens gaan we vroeg naar bed, want om 5u worden we alweer gewekt door de porters met een kopje coca-thee. En ondanks dat we niet heel goed hebben geslapen (de matjes zijn toch wel erg dun), maakt het pannenkoeken ontbijt heel wat goed. En dan begint het.... Dag 2 en de klim naar Dead Womens Pass op bijna 4100m. Het eerste stuk is nog redelijk te doen, maar het wordt snel steil en door de hoogte zit je al snel zonder adem. Maar het laatste stuk is het zwaarst: hele steile Inca trappen omhoog, die niet voor niks de "Gringo Killers" heten. Na 4 uur klimmen bereiken we de top en na een Kodak-moment en Tarzan-toilets is het tijd om net zo steil weer 2 uur lang af te dalen. Rond het middaguur komen we aan bij onze lunchplek en besluiten we samen met de gidsen dat we de tweede bergpas ook nog lopen die dag, omdat we aardig op schema zijn. Ruim 1,5 uur lopen we weer steil omhoog, terug naar ruim 3900 meter om uiteindelijk nog een half uur af te dalen. Uitgeput maar voldaan worden we met applaus door de porters ontvangen. Na een goede avondmaaltijd gaan we dan ook snel naar bed. Maar Nick heeft moeite met slapen en kan daardoor niet genoeg bijkomen van de zware dag. Als we vervolgens om half 7 opstaan en een gevuld omelet krijgen voor ontbijt, gooit Nick alles er vrijwel direct weer uit. Het lichaam is duidelijk nog niet klaar voor een nieuwe dag hiken. Terwijl Marion wat extra spullen van Nick z'n backpack inpakt, biedt de rest van de groep aan om Nick z'n tas te dragen. Een kwartier later zijn we onderweg en loopt Nick zonder bepakking met twee hiking poles achter de groep aan samen met een gids. Ook de derde bergpas van ruim 3600 meter word die dag beklommen en na 12 km kan Nick weer in de tent liggen. De rest van de dag rust Nick uit en langzaam gaat het weer een beetje beter. Vooral de zelfgemaakte nachochips met boter en suiker die ter vervanging van een beschuitje dienen, doen Nick erg goed. Rond 6 uur wordt het avondeten geserveerd, daarna nemen we afscheid van de porters en om 7 uur liggen we alweer in bed omdat we de volgende ochtend om 3:20 worden wakker gemaakt. Met een ontbijt op de vuist lopen we om 3:40 in de richting van het volgende checkpoint: Machu Picchu! We hebben ruim 1,5 uur moeten wachten voordat het checkpoint open ging, terwijl achter ons de rij wachtenden steeds langer werd. Om 5:30 was het zover en begon de race met 500 man naar de Sun Gate over 6 km. Er waren 3 andere groepen voor ons, die het tempo niet hoog genoeg konden houden. Al snel lagen wij met onze groep voorop en zette de pas er goed in. Gekkenwerk eigenlijk, bijna rennend over ontzettend steile Inca trappen, om maar als eerste bij de Sun Gate te komen. Na 1,5 uur komen we aan bij de Sun Gate en hebben we voor het eerst zicht op de Machu Picchu ruïnes. Prachtig! Het weer zit mee, geen lage bewolking waardoor alles goed te zien is. Snel dalen we af naar de ruïnes en komen we de eerste groepen Amerikanen tegen die met de trein en bus naar Machu Picchu gaan, die ons applaudisserend laten passeren. Na wat groepsfoto's droppen we onze tassen bij de ingang en krijgen we een rondleiding van onze gidsen. We bezoeken verschillende tempels en zien langzaam de hordes toeristen toestromen. Halverwege houdt Nick z'n camera ermee op, maar gelukkig heeft iemand uit de groep dezelfde camera met een extra lens en kunnen we weer foto's maken. Na de rondleiding chillen we wat in het zonnetje dat doorbreekt en bezoeken we de Inca bridge, wat zo'n tegenvaller is dat het humorniveau z'n dieptepunt bereikt. Rond het middaguur pakken we de bus naar Aguas Calientes, het nabijgelegen dorp met alle Amerikanen, en hebben we een uitgebreide lunch met de hele groep. Na de nodige biertjes nemen we afscheid van de gidsen en gaan we naar de hot springs waar we in de regen onze spieren kunnen relaxen. Met een geïmproviseerde pasta-to-go haasten we ons naar DE Machu Picchu trein die ons in 2 uur terug brengt naar Ollantaytambo. Vervolgens is het nog 2 uur in de bus terug naar Cuzco. Na weer een heerlijke nacht in een echt bed en een uitgebreid ontbijtbuffet (dat rijmt!) hebben we een massage gehad als beloning. Later die dag hebben we de nachtbus van Cuzco naar Arequipa, die weer een gebroken nacht oplevert, ondanks de luxe stoelen, eigen tv-schermpje en 2de avondeten.

Al vroeg in de ochtend kwamen we aan bij Friendly AQP hostel, waar we onze tassen konden achterlaten en op zoek konden naar een ontbijtje. Ook hebben we gelijk de free walking tour door de stad gedaan, waardoor we gelijk al veel dingen hadden gezien. Daarna hebben we Nick z'n camera bij een reparatieservice achter gelaten en zijn we lekker gaan chillen in de hangmatten van er hostel. De volgende dag was Nick aan de beurt om z'n haren te laten knippen. Marion weigerde Nick z'n haren te knippen, omdat ze het veel leuker vond om hem bij een Peruaanse kapper te zien zitten. Totaal onlogisch, met een normale Hemaschaar en half tv-kijkend terwijl Marion van achter aanwijzingen gaf, is de kapster er toch in geslaagd het niet te verprutsen! De camera bleek nog niet gerepareerd te zijn en moest nog minstens twee dagen daar blijven, helaas.

Dus hebben we de camera achtergelaten terwijl we de volgende vroeg (om 3uur) werden opgehaald voor onze 3-daagse hike naar en door de Colca Canyon. 1ste stop: ontbijt. 2de stop: Cruz del Condor. Het uitzichtpunt voor de condors waar de Canyon om bekend staat. We hebben er een stuk of drie gezien daar, echt gigantische beesten. Maar Marions digitale camera was helaas niet goed genoeg om ze mooi op de foto te krijgen. De volgende stop was het beginpunt van de hike, en met de Inca trail nog in onze benen begonnen we de afdaling de canyon in. Ondanks dat het maar 3uur lopen was, ga je ruim een kilometer afdalen wel voelen in je knieën. Aangekomen op onze lunch en overnachtingsplek hebben we een wat kaartspelletjes gedaan en geslapen. De mensen die de 2-daagse hike deden, moesten na lunch nog 3uur verder (wat voor ons pas de volgende dag op het programma stond). De volgende ochtend had Marion heel erg last van haar knie door het vele afdalen. Gelukkig was dag 2 vrij vlak en met een geïmproviseerde knieband (lees: sok) ging het toch best goed. Na weer 3uur lopen door de canyon bereikten we onze eindpunt... Een kleine oase met natuurlijk zwembad, een lieve hond en een heeeel schattig poesje! Een klein paradijsje:) Hier hebben we weer lekker geluncht, gechilld aan het zwembad, kaartspelletjes gedaan en gespeeld met het kleine poesje, waar Marion trouwens een flinke kras in haar lip aan heeft overgehouden toen de hond ook mee wilde spelen... Toen de gids na het eten kwam vertellen dat we de volgende ochtend om 5u zouden vertrekken, dachten we eerst dat het een grapje was (zo vroeg opstaan hoeft alleen tijdens de Inca Trail toch?!) Maar helaas, de volgende ochtend begonnen we toch echt om 5u aan de klim de canyon uit. Onderweg gepasseerd door toeristen op ezels/paarden die de klim 'te zwaar vinden'. In het dorpje Cabanaconde bovenaan de Canyon worden we beloond met een lekker ontbijtje. Vervolgens worden we door de bus opgepikt en beginnen we aan de weg terug naar Arequipa. Onderweg stoppen we nog bij een aantal uitzichtpunten, maar we zien helaas geen condors meer. Ook stoppen we nog bij de hotsprings die zo heet zijn (41*C) dat we tussendoor even afkoelen in de rivier die ernaast stroomt. Na een heerlijke all-you-can-eat buffetlunch rijden we via een national park met heel veel lama's, alpaca's en vicuña's terug naar Arequipa waar we eind van de middag aankomen. We gaan meteen nog even Nick zijn camera ophalen. Helaas verteld de technicus dat hij alles heeft geprobeerd maar dat het niet te repareren valt... We moeten hem maar op zijn woord geloven, maar gaan in Lima nog een poging doen bij een echte Nikon winkel. Tot die tijd moeten we het doen met de digitale camera en onze telefoons.
De volgende dag is onze laatste dag in Arequipa, vanwaar we weer een nachtbus hebben naar onze volgende bestemming: Nazca.
Een stadje wat zonder de beroemde Nazca lijnen echt helemaal niks voorstelt. Vanwege de prijs en de risico's vinden we het niet de moeite waard om met een vliegtuigje over de lijnen te vliegen. In plaats daarvan gaan we naar het museum van de Duitse Maria Reiche, die haar hele leven bezig is geweest met het onderzoeken van de lijnen. Het museum stelt niet zoveel voor, maar we hebben geluk dat er net een rondleiding bezig is voor een grote groep Nederlanders, inclusief tolk. Na het museum stoppen we bij de toren die dient als uitzichtpunt en vanaf waar je twee figuren kan zien (de handen en de boom). Vervolgens lopen we door naar een heuvel vanaf waar we nog wat rechte lijnen kunnen zien. In totaal zijn er 90 figuren en nog veel meer losse lijnen in het zand. Nog steeds niemand weet waar ze voor dienden en hoe ze zijn gemaakt, al bestaan er natuurlijk wel veel verschillende theorieën.

Vandaag nemen we de bus naar Ica en vervolgens door naar de oase van Huacichina. Van daaruit zullen we gaan sandboarden en een trip maken naar de Islas Ballestas (ook wel Poor Men Galapagos eilanden genoemd). Daarna gaan we door naar Lima, waar we ongeveer een week vrijwilligerswerk zullen gaan doen in een opvangcentrum voor kinderen en jonge moeders. Met dank aan oma Claire en opa Heinz die dit project al jaren steunen en ons hierover hebben getipt!

Dat was het voor nu:) Foto's volgen een andere keer als we weer een computer hebben.

Kusjes!
Nick en Marion